εταιρικά νέα για Αργή υπεριώδης ανθεκτικότητα και υψηλή ταχύτητα ρωγμών;

Μια Αντιφατική Συμφωνία: Γιατί συμβαίνουν ταυτόχρονα η «Αργή Σκλήρυνση» και η «Υπερβολική Ρωγμή»;

Παραδοσιακά, η «αργή σκλήρυνση» υποδηλώνει τυπικά ανεπαρκή πυκνότητα διασύνδεσης, ενώ η «ρωγμή» υποδηλώνει υπερβολική πυκνότητα διασύνδεσης και υπερβολική εσωτερική τάση. Αυτά τα δύο φαίνεται να βρίσκονται σε αντίθετα άκρα του φάσματος, οπότε πώς μπορούν να συνυπάρχουν στην ίδια σύνθεση; Αυτό είναι το ζουμί του θέματος. Αποκαλύπτει μια παραβλεπόμενη αλήθεια: αυτό που επιδιώκουμε δεν είναι μια απλή τιμή «μέσης λειτουργικότητας», αλλά μάλλον μια «σωστά κατανεμημένη δομή διασυνδεδεμένου δικτύου».

Όταν μια σύνθεση δεν ταιριάζει, οι ακόλουθες καταστροφικές διαδικασίες πολυμερισμού είναι οι πιο συνηθισμένες:

1. Σχηματισμός «νησιών»(πηγή υψηλής τάσης): Για να επιτευχθεί υψηλή σκληρότητα ή αντιδραστικότητα, προστίθενται συχνά στη σύνθεση μονομερή υψηλής λειτουργικότητας (όπως το τριλειτουργικό TMPTA και το εξαλειτουργικό DPHA). Κάτω από το υπεριώδες φως, αυτά τα εξαιρετικά δραστικά, πολύπλευρα μόρια θα «συσσωρευτούν» αρχικά, σχηματίζοντας αμέσως εξαιρετικά πυκνά και άκαμπτα «νησιά πολυμερούς» σε τοπικές περιοχές.
2. Η αργή «ωκεανός»(η εμφάνιση της αργής σκλήρυνσης): Εν τω μεταξύ, η κύρια ρητίνη στη φόρμουλα (όπως ακρυλικό πολυουρεθάνης υψηλού μοριακού βάρους (PUA) ή ακρυλικό εποξειδίου (EA)) και τα μονομερή χαμηλής λειτουργικότητας υστερούν πολύ στην πολυμερισμό λόγω στερεοχημικής παρεμπόδισης, ιξώδους ή διαφορών στην αντιδραστικότητα. Μαζί, μοιάζουν με έναν «ιξώδη ωκεανό» που περιβάλλει το «απομονωμένο νησί».
3. Καταστροφικές συνέπειες: Ρωγμές (>20%): Τα πρώτα «νησιά» που σχηματίζονται υφίστανται τεράστια συρρίκνωση όγκου κατά τη διάρκεια της διαδικασίας πολυμερισμού. Επειδή είναι εξαιρετικά άκαμπτα και δεν μπορούν να απελευθερώσουν την τάση μέσω παραμόρφωσης, αυτές οι τάσεις θα συσσωρευτούν και θα σχίσουν τα αδύναμα όρια μεταξύ των «νησιών» και του «ωκεανού», σχηματίζοντας μικρορωγμές και τελικά οδηγώντας σε μακροσκοπικές ρωγμές. Αργή σκλήρυνση: Από μια συνολική προοπτική, αν και ορισμένα μέρη έχουν «υπερ-σκληρυνθεί» και ραγίσει, η τεράστια περιοχή του «ωκεανού» (κύρια ρητίνη και μονομερή χαμηλής δραστηριότητας) δεν έχει ακόμη αντιδράσει πλήρως. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ανεπαρκή φαινομενική σκληρότητα της επίστρωσης, ατελή ξήρανση της επιφάνειας, ακόμη και κολλητικότητα - αυτή είναι η εμφάνιση της «αργής σκλήρυνσης».

Η υψηλή λειτουργικότητα δεν ισοδυναμεί με υψηλή πυκνότητα διασύνδεσης. Οι διαμορφωτές συχνά χρησιμοποιούν εσφαλμένα μονομερή υψηλής λειτουργικότητας για την κατασκευή πυκνότητας διασύνδεσης. Ο σωστός συνδυασμός είναι ένα «ομοιογενές δίκτυο» που κατασκευάζεται από ένα ισορροπημένο μείγμα πρώτων υλών υψηλής, μέσης και χαμηλής λειτουργικότητας. Μέσα σε αυτό το δίκτυο, εύκαμπτα τμήματα (που προέρχονται από PUA ή διλειτουργικές ομάδες) είναι διάσπαρτα μεταξύ άκαμπτων κόμβων (που προέρχονται από ομάδες υψηλής λειτουργικότητας), δημιουργώντας μια «άκαμπτη και εύκαμπτη» δομή.

• Μείωση της μέσης λειτουργικότητας: Αυτό είναι το πιο άμεσο μέσο. Αντικαταστήστε ορισμένα τριλειτουργικά και άνω μονομερή (όπως TMPTA) με διλειτουργικά μονομερή (όπως DPGDA, TPGDA).
• Εισαγωγή «εύκαμπτων τμημάτων αλυσίδας» - αύξηση της σκληρότητας: Προσθέστε εύκαμπτα πολυουρεθανικά ακρυλικά (PUA) πολυμερή στη φόρμουλα, ειδικά αλειφατικά PUA. Η δομή της μακριάς αλυσίδας τους είναι σαν ένα ελατήριο, το οποίο μπορεί να απορροφήσει και να διασκορπίσει αποτελεσματικά την τάση που προκαλείται από τη συρρίκνωση σκλήρυνσης.
• Χρησιμοποιήστε μονομερή «χαμηλής τιμής Tg»: Εισαγάγετε μονομερή όπως IBOA (ισοβορνυλεστέρας). Αν και είναι μια μονολειτουργική ομάδα, η μεγάλη αλυσυκλική δομή της μπορεί να βελτιώσει αποτελεσματικά τη σκληρότητα της επίστρωσης και να αποτρέψει το ράγισμα, παρέχοντας παράλληλα καλή αραίωση.

• Βελτιστοποιήστε το «βαθμό αντιδραστικότητας»: Βεβαιωθείτε ότι η αντιδραστικότητα στη φόρμουλά σας είναι «συνεργιστική». Εάν η αντιδραστικότητα της κύριας ρητίνης σας (ολιγομερούς) είναι σχετικά χαμηλή, πρέπει να χρησιμοποιήσετε ένα εξαιρετικά δραστικό μονομερές διαλυτικού (όπως TPGDA) για να «οδηγήσετε» ολόκληρη την αντίδραση, αντί να αφήσετε την ομάδα υψηλής λειτουργικότητας μονομερούς να «προηγηθεί» και να προκαλέσει ένα φαινόμενο «νησιού».
• «Επιτάχυνση» και όχι «δημιουργία»: Η αργή σκλήρυνση μερικές φορές δεν οφείλεται σε ανεπαρκή συνολική ποσότητα λειτουργικών ομάδων, αλλά μάλλον σε ανεπαρκείς «αποτελεσματικές συγκρούσεις». Η σωστή αύξηση της αντιδραστικότητας του συστήματος (για παράδειγμα, αντικαθιστώντας το πιο αργό HDDA με TPGDA) ή η επιλογή ενός ολιγομερούς που είναι ανεπηρέαστο από την αναστολή οξυγόνου, είναι πιο αποτελεσματική από την απλή αύξηση του αριθμού των λειτουργικών ομάδων.
• Ταίριασμα του φωτοεκκινητή (βοηθητικά μέσα): Υπό την προϋπόθεση μιας λογικής δομής δικτύου, βεβαιωθείτε ότι η κορυφή απορρόφησης του φωτοεκκινητή ταιριάζει με το φάσμα εκπομπής της λάμπας UV. Για έγχρωμα ή παχιά συστήματα επίστρωσης, χρησιμοποιήστε έναν εκκινητή μακρού μήκους κύματος (όπως TPO, 819) για να εξασφαλίσετε βαθιά σκλήρυνση, η οποία μπορεί να βελτιώσει αποτελεσματικά το πρόβλημα της «ξήρανσης στην επιφάνεια αλλά όχι στην εσωτερική» ή της αργής συνολικής σκλήρυνσης.

Ο σχεδιασμός της φόρμουλας σκλήρυνσης UV είναι μια ακριβής «αρχιτεκτονική υλικού». Τα ποσοστά ρωγμών που υπερβαίνουν το 20% ή η αργή σκλήρυνση είναι απλώς εκδηλώσεις της «κατάρρευσης» ενός κτιρίου. Ως διαμορφωτές, η ευθύνη μας δεν είναι να «μπαλώσουμε» τις ρωγμές (όπως η προσθήκη προσθέτων), αλλά να επιστρέψουμε στο σχέδιο και να εξετάσουμε τη φέρουσα δομή αυτού του «κτιρίου» - δηλαδή, την αναλογία της λειτουργικότητας και την κατανομή της πυκνότητας διασύνδεσης. Μια επιτυχημένη φόρμουλα UV πρέπει να έχει ένα «ομοιογενές» και «ισχυρό» δίκτυο διασύνδεσης. Δεν επιτυγχάνεται με την «βίαιη στοίβαξη» ενός ή δύο πρώτων υλών υψηλής λειτουργικότητας, αλλά από την τέλεια συνέργεια των εξαρτημάτων υψηλής, μέσης και χαμηλής λειτουργικότητας στην κινητική της αντίδρασης.